یکی از سنت هایی که در خانواده ما رسم بود آش سپید نذری برای امام حسن مجتبی (ع) و رسول الله (ص) در پایان ماه صفر است.

البته سالیانی بود که مادرم به سبب ناتوانی از انجام این مسئولیت چنان که باید و شاید شانه خالی می کرد تا این که امسال توفیق رفیق شد و این آش مخصوص خانوادگی پخته شد. البته مردم سورکوه یاری کردند و مجلس باشکوهی هم در خانه با حضور خانم ها و  مداحی و سینه زنی و روضه خوانی برگزار شد. البته معصومان (ع) هم چنان گذشته مسئولیت پخت و پز آن را خود به عهده گرفتند و آش بسیار خوشمزه ای پخته شد.

این آش هم میان حضار پخش شده و هم برای افراد محل و خویشان و بستگان فرستاده شد تا این گونه خاطرات گذشته و سنت دیرین خانوادگی دوباره احیا شود. امام صادق(ع) می فرماید: أَمَّا الْجِهَادُ الَّذِی هُوَ سُنَّةٌ فَکُلُّ سُنَّةٍ أَقَامَهَا الرَّجُلُ وَ جَاهَدَ فِی إِقَامَتِهَا وَ بُلُوغِهَا وَ إِحْیَائِهَا فَالْعَمَلُ وَ السَّعْیُ فِیهَا مِنْ أَفْضَلِ الْأَعْمَالِ لِأَنَّهَا إِحْیَاءُ سُنَّةٍ وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ سَنَّ سُنَّةً حَسَنَةً فَلَهُ أَجْرُهَا وَ أَجْر مَنْ عَمِلَ بِهَا إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ مِنْ غَیْرِ أَنْ یُنْقَصَ مِنْ أُجُورِهِمْ شَیْ‏ء؛ و امّا آن جهادى که مستحبّ محض است، برپا داشتن سنّتهاست که مرد مسلمان در بر پا نگهداشتن و رشد و احیاى آن سعى و کوشش خود را به کار گیرد و مبارزه کند؛ پس کار و تلاش در این خصوص از بهترین اعمال است؛ زیرا احیاى سنّت است. و پیامبر خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: «هر کس بنیانگذار روشى نیکو باشد، همچون پاداش کسى که به آن عمل کرده، پاداش دارد و نیز از پاداش همه آنان که تا روز رستاخیز به آن عمل نمایند بهره‏مند خواهد شد بى‏آن که از پاداش انجام دهندگانش چیزى کاسته شود».(الکافی، شیخ کلینی ج‏5 ص 9 ؛ تهذیب الأحکام،شیخ طوسی ج‏6 ص 124؛ الخصال، شیخ صدوق ج‏1 ص240؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی ج‏97 ص 23؛)